Sevgili Dayıma!

HOŞÇA KALIN SEVDİKLERİM

Bilinmezliğe giden bir yol bu. Yaşanmışlıkları yüzüne yüzüne vuran bir sille. Neylemiş kaderim?
 Bir  oyun bu belki de.

Akıl ,oyunlar oynuyor gecenin dehlizlerine. Faciadan dönülmez bir yolun başlarında gibi. Eline ayağına dolanmış yumak yumak iplik gibi.
Hangi Cehenneme gittin ey mutluluk?

Sancılar arasında kaldım, dört duvar arasında.  Harfleri eksik cümleler var beynimde ve dolanan bir kurtcuk var yüreğimde. Ta şurda işte ta şurda.

Bedelleri bir yük gibi omzumda ve  nakış nakış hissediyorum izlerini  her hatamın yüreğimde.
 Tekrar bir şans olsa hani tekrar bir şans ? Geri getiririr mi dualar bedenimi?

Sevdiklerime söylenmemiş sözlerim var, hala yapacaklarım, eksik kalan bir şeyler var belki de pek çok şey hatırlayamadığım! Adını söylemeye çekindiğim ve bocalamaya başladıklarım.
Feri gitmiş gözlerim bile ihanet ediyor artık gerçeklerle yüzleşmeme. Bir yanım kor hani ,bir yanım köz. Dokunsan ağlamam belki ama inlerim hırsımdan.

Ah şu kahrolasıca kıvılcımlar, nasıl da  alevlendiriyor kocaman yangınlara.
Alkış tutulacak işler yapmadım belki, hayra yorulacak hareketlerim de olmadı ama özümde iyilik vardı benim.  Kimi deli dedi, kimi ise asabi, hepsi bendim evet hepsi ben. Sonuna kadar ben.

Lal olmuş bir yürek var eskilerden geriye kalan ve belki de eskiyi hatırlatan tek bir tebessüm.
Bilinmezlik korkutur derler ama aslında bilindikmiş korkutan. Ne olacağını bilmek daha çok üzüyormuş insanı.

 Nedir insanların bu geleceği bilme telaşı? Bir şey  söyleyeyim mi size? En çok bilmek yoruyormuş adamı. Bir telaştır başlıyor yüreğin pır pır atmaya. “ Daha dur daha dur, yapacaklarım var” demeye. Oysaki nasıl da heba etmişiz onca geçen zamanı.
Nerdeymiş sevdiklerim o zamana dek. Hep kayıplar mı sevgi bağlarını canlandırır.

Ah soysuz hayat, ah soytarı, neden ben diye sormayacam.
Nedenini biliyorum çünkü:  En zayıf olanı pençelerle yakalama gibi hobilerin var, BİLİRİM.
 Hep böyleydi zaten. İlkin sormadım desem yalan olur sana? Neden bendim ki?  Maç kuponlarında ve piyango biletlerinde çıkmayan talih bu konularda beni nasıl da yakalamıştı. “ Ben son muyum “ , “ Ardımdan kalanlara da aynı merhametsizliği gösterecek misin?” Aklımdan bu sorular geçip gidiyor nedense. Kendimden vazgeçtim ama ya benden sonrakiler?

“Su akar, yolunu bulur “ diyorlar. Bundan öncekiler nasıl dediyse tıpkı onlar gibi. Akan su yolunu bulacaktı bundan ne şüphe ama insan düşünmeden edemiyor işte. Bir eksik tamamen kayıplara dönüşüyor bu aldatan beynimde.

Varolun, sağolun hepiniz. Ne olacaksa olsun artık en acısız halinden. Artık kendimi de düşünmeliyim ne dersiniz?
Ağrılarımın sancılarımın arasında bocalamamı da istemezsiniz heralde? Özgür bir kuş olup uçmalıyım yeryüzüne. Kanatlarım can versin benden sonrakilerine.. Yüzümü tebessümle hatırlayın isterim. O nedenle;

Hoşçakalın Sevdiklerim HOŞÇA-KALIN!!!