Sabit.

Bomboş bir ekrana saatlerce bakabilirim. Saatlerce tek başıma seyahat edebilirim. Aynı yüzleri her gün görmeye dayanabilirim. Aynı filmi defalarca izleyebilirim. Yolculuk yaptığım yerlerde günlerce kalabilirim ve hiç kimse ile konuşmadan günler geçirebilirim. Bu sessizliğimi bir tek kalemime saklayabilirim ve kimse için üzülmeyip her şey için ağlayabilirim. Neden üzüldüğümü bilemeyebilirim.

Saatim hep aynı akrep ve yelkovanı gösterebilir ve zamanın kimin için işlediğini anlamayabilirim. Hiçbir şeyi önemsemeyip yıllar yıllar önceki tebessümü hatırlayabilirim. Niçin yaşadığımı ve ne yapmak istemediğimi bilemeyebilirim.. Halen pek de çocuk seslerinden haz etmeyebilir, kuşlarla arkadaşlık kuramayabilirim

Ve halen şu havalı İstanbul’a aşık olabilirim ve acı çeke çeke terk edebilirim.

Saatlerce uyanık kalıp, günlerce uyuyabilirim.

Konuşma limitimi doldurduğum için herkesi dinleyebilirm ve hiçbir şeye tepki bile vermeyebilirm. Canımın acısı rüzgar esintisi gibi gelebilir ve ben mışıl mışıl her şey normalmiş gibi, kimsenin umurunda değilmişim gibi uyuyakalabilirim.